پیست اسکی آلوارس

یست اسکی آلوارس علاوه بر اینکه بزرگ‌ترین پیست اسکی ایران است، بسیار منحصر به‌فرد و خاص است. البته این خاص بودن به خاطر امکانات اسکی کردن در آن نیست، بلکه به دلیل مکانی‌ است که این پیست در آن واقع شده است. پیست اسکی آلوارس در دامنه‌های مرتفع سبلان و در نزدیکی روستای آلوارس واقع شده است. روستای آلوارس یکی از قدیمی‌ترین روستاهای آن منطقه است که قبلا محل ییلاق شاهسون‌ها بوده است. شما می‌توانید پیست‌های اسکی زیادی بروید که هر کدام مدرن‌تر و مجهزتر از دیگری باشند، ولی بی‌گمان تجربه‌ی رفتن به آلوارس یکی از به یاد ماندنی‌ترین خاطرات اسکی برای شما خواهد شد. دور شدن از ازدحام و شلوغی شهر و رفتن به دل طبیعت و هم‌نشینی با مردم مهمان‌نواز و خون‌گرم روستای آلوارس خاطره‌ای دل‌انگیز برای شما رقم خواهد زد.



این پیست اسکی در فاصله ۱۲ کیلو‌متری روستای آلوارس و ۲۴ کیلومتری سرعین قرار گرفته و از آنجایی که در ارتفاع ۳۲۰۰ متری از سطح دریا قرار دارد در طول پاییز و زمستان پر از برف است و در حدود شش تا هشت ماه از سال مورد استفاده قرار ‌می‌گیرد. همچنین برای بالا رفتن از کوه نیز دارای امکاناتی نظیر بالابر و تله‌سیژ است.

روستای آلوارس با استقرار در دامنه کوه سبلان و ارتفاعات سرسبز و جذاب، در شمار زیباترین روستاهای پیرامون کوهستان سبلان و ایران است. جریان آب و چشمه‌های فراوان به ویژه چشمه مین‌بلاغ که ماهی قزل‌آلای آن معروف است، هوای پاک، سرسبزی مراتع اطراف، هر بیننده‌ای را به شوق و تأمل وامی‌دارد. همچنین آب شدن یخ‌ها و برف‌های دامنه‌های سبلان در فصول بهار و تابستان پوشش گیاهی چشم‌نوازی را همراه گُل‌های ختمی، گون‌های انبوه و لاله‌های سرخ، شقایق‌ها و دیگر گل‌های وحشی پدید می‌آورد که هر بیننده‌ای را مسحور می‌کند. مراکز تفرجگاهی روستا نیز در مسیر پیست اسکی قرار دارند. عشایر منطقه، هنگامی که در دامنه‌های کوه سبلان و اطراف روستا با «اوبه»ها و رمه‌های خود به ویژه در بهار و تابستان پراکنده می‌شوند، زیبایی شگفت‌آوری را به فضای روستایی آلوارس می‌بخشند. به جز خانه‌های قدیمی و مسجد و زندگی دلپذیر روستایی، آثار تاریخی و فرهنگی دیگری در روستا وجود ندارد.

به یاد داشته باشید اگر به این روستا رفتید حتما غذای محلی آن‌ها را امتحان کنید (ترجیحا دست‌پخت خود اهالی). لذت کبابی که از گوشت تازه گوسفندان روستاییان و نان لواش مخصوص آلوارس که زنان روستایی آن‌ را به وسیله‌ی ساج (نوعی وسیله‌ی فلزی) می‌پزند، در هیچ رستورانی قابل دسترسی نیست.